खै, कसरी गरूँ सुरु?
मेरो कथा लेख्दा-लेख्दै,
कलमको मसी सकियो,
तर सकिएन मेरो मनको बेथा।

झिसिमिसे रातमा, जून लागेसँगै,
मेरो आँखामा कैद भयो
सुन्दर तस्बिर—
तस्बिरको रङ, आकार,
र त्यहाँका अनगिन्ती कालाकृति।
देख्नसाथ, मेरो मन त्यसैमा मोहित हुँदै थियो।
झन् झन् आकर्षित,
स्वप्नभूमिमा हराउँदै थिएँ म।

हेर न, ओइ!
कस्तो उडे जस्तो लागिरहेछ,
जीवनको केही पलका लागि
समय मेरै लागि पर्खेजस्तो लागिरहेछ।
मेरा बेरङ्ग सपनामा,
कति मिठो रङ भरिएको जस्तो लागिरहेछ।
कति भाग्यमानी रै’छु है म,
यो सबै त मेरो इसारामै
जीवन चलिरहेको जस्तो छ।

तर, अचानक
मैले देखेको त्यो कल्पनिक चित्र
किन धुमिल हुँदै गयो?
नचाहँदा-नचाहँदै,
आधा रातमा आँखा खुल्न पुग्यो।

आफ्नै स्थिति हेरेँ,
मेरो मन खल्लो भयो।
देखेका सपनाहरू
सबैले आफैँ बलि चढ्न थाले,
र जिन्दगी फेरि बेरङ्ग हुँदै गयो।

जिन्दगी बेरङ्ग भए पनि,
त्यो सपनामा कुनै संकेत थियो।
खै, के थियो त्यो इशारा,
बुझ्न अलि गाह्रो पो भयो।
सपनामा भए पनि
मनले खोज्दै छ कुनै सहारा।

शायद, यो पल पनि
कुनै नयाँ कथा बन्नेछ।
र म फेरि लेख्नेछु—
बेथा सकिएला नसकिएला,
तर कथा कहिल्यै सकिने छैन!

सपना सकिए पनि, तिनले देखाएको बाटोले कहिल्यै अन्त्य पाउँदैन।

ईरा अर्याल