मलाई फोन आयो।
दाइ, “मेरो देश, मेरो गौरव”
बारे केही लेखेर पठाउनुस् भन्दै
बहिनीले भनिन्।

अर्को दिन प्रतियोगिता रहेछ।
“हुन्छ, साँझसम्म लेखेर पठाउँछु”
भन्दै फोन राखिदिएँ।

सानैदेखि सुन्दै आएको शीर्षक,
एकैछिनमा लेख्न सक्छु जस्तो लाग्यो।
कक्षा आठ-नौमा पाँच पाना लेख्ने म,
अहिले भने अक्क न बक्क भएँ।

पाँच मिनेट भइसक्यो,
कलमले कदमै चालेन।
जसोतसो एक वाक्य जुर्यो,
नेपाल एक शान्तिको देश…

कलम रोकियो,
वाक्य पूरा गर्ने हिम्मत आएन।
नेपाल अनि शान्तिको देश?
मनमा शंका उब्जिए।

निर्मला पन्तको न्याय,
सडकमा उत्रिएका पलहरू,
रंगशाला बनाउन रकम,
सीमा मिचिँदा गरेको विरोध।

एकपछि अर्को,
निराशाजनक घटनाहरू।
फेरि शीर्षक पढेँ,
के लेखेर पाना भर्ने?

गौरव गर्न लायक तर्क,
लेख्नै जानिनँ।
देशप्रतिको पुरानो सोच,
गौरव हराइसकेको थियो।

गौरव गरौं कसरी?
जुन देशले टाढा पारिदियो,
मेरो दाइ, आफन्त, साथीहरू।
कतिको घर सुनसान,
कति आमाको काख चिसो।

निबन्ध त लेख्नै थियो।
सगरमाथा, गौतम बुद्ध,
प्रकृतिको धनी देश।
लम्बाचौडा गफ,
बहिनीलाई पठाएँ।

सायद “मेरो देश अनि विकृति”
भएको भए धेरै लेख्थेँ।
मन अतालियो,
शान्तिको देश भनेर गौतम बुद्धको अपमान गरौं किन?

वीर गोर्खालीको देश,
पुर्खाहरूको प्रतिष्ठा कम गरौं किन?
प्रकृतिले भरिपूर्ण देश,
घमण्ड गरौं किन?

असङ्ख्य जातजाति, धर्म संस्कृति,
धाक लगाऔं किन?
मलाई मेरो देशप्रति
गौरव नलाग्ने किन?

प्रश्नहरू थुप्रै,
तर म लज्जास्पद छु।
म लाचार छु,
क्रूर छु।

निराश छु,
बेचैन छु।
उत्तर छैन,
भयभीत छु।

शब्दहीन छु।