जागिर छैन, पैसा छैन, छैन चाडको रङ्ग छैन।
आउन त आयो नि तीज, छिमेकीको आँगनसम्म, हाम्रो घरमा आउँदा त चाडलाई पनि उमङ्ग छैन।
रित्तो छ आमा गोजी अनि रित्तै छ भान्सा पनि।
आउदिन्न दिदी, आउँदिने बहिनी।
उतै रमाउँछिन् भान्जी, आउँदैन भान्जा पनि।
फाटेकै त हो आमा भाग्य, खुसी गरिबीले छोएपछि रुन नगर, हतार।
चाड त हुनेखानेलाई हो, हामी हुँदा खानेलाई जहिले हुन्छ तब चाड।
हुन त आमाको मन मानेन होला, मनाउ आमा।
हिजो आज त पैसाले किन्छ सम्बन्ध।
नौ गेडी र तिलहरी लर्काउँदै नाच्छिन् दिदी।
तिम्रो बुच्चो गला हेर्दिनन्।
सुन र सुनको भाउ दाज्छे बैनी।
तिम्रो माया र त्याग दाज्दिनन्।
जसो तसो मनलाई बुझाउला नि है,
आमा मै छोरी बनेर तीज मनाउला नि है।
तिमी भन्छौ माइत भनेपछि त हामी सातै खोली तरेर पुग्थ्यौ गाभरी आँसु बनाएर।
कसरी सकेको होला बस्न मेरो आँशुलाई सस्तो गराएर।
तिमीले नै भनेकी हौ समयसँगै चल्नु पर्छ।
पुछ आमा आँसु।
जसोतसो मनलाई बुझाउला नि है,
मै छोरी बनेर तीज मनाउला नि है।
आए त हुने नि, एकै छाक ऋण काढेरै पनि खुवाउथे भन्छिन् आमा।
यही आँगनबाटै दिएको हो तर पुगे उनी चन्द्रमामा।
के गर्छ्यौ आमा समय उस्तो कि,
दिदी बहिनी, एकदिन छिनोफानो गरौला नि है।
मै छोरी बनेर तीज मनाउला नि है।
