मेरो मनभित्र कैद भएको ‘म’ बालिकाको निर्दोष बालपन
गुनासो के गर्नु र कोसॅंग गर्नु ,कहिलेसम्म गर्नु र कॅंहासम्म गर्नु ?
निशब्द र निउर्जल भएर मैले बालपन काटेकी छु
नाई! मलाई हिड्न ,डुल्न,खेल्न मन लाग्दैन भनी धेरैसॅंग ढाटेकी छु।
आमाको हत्केलाले सेकिन नपाएपछि मनहरु कमलो नहुने रैछ।
साच्चै भन्नुपर्दा निर्दोष बालपन गुमेपछि फेरि रम्ने उत्साहले मनलाई नछुने रैछ।
पिएर कॅंयौ रातहरु आशुको ढिका भोक मनाएकी छु
जलाएर आफ्नै तस्विर आफ्नै मृत्युको शोक मनाएकी छु।
एक्लो हुदा चिच्याएर र भिडमा लुकाएर मैले दुख बगाएकी छु।
आफ्नो मनभित्रका कयौ भावनाहरु यसै भगाएकी छु।
के भॅंनु र आमा तिमीबिना यॅंहासम्म एक्लो परेकी हुन्छु।
सबैको भिडमा नितान्त स्वास फेर्दा पनि म मरेकी हुन्छु।
तिम्रो अनुहारमा बसेको डाम सम्झन्छु
तिमीबाट पर भागेको आराम सम्झन्छु
यतिले गर्दा त तिमीले खुसी पाएकी छौ जस्तो लाग्छ
तिमीले सन्तोक भरेर मतिर हेर्ने नयन सम्झन्छु
कहिलेकाही त मनलाई पनि धिक्कार लाग्छ
आफु समय र परिस्थितिको सिकार लाग्छ
बिर्सिएर तिमीलाई केबल दुख सम्झिए
मनभित्रको बाच्ने आधार भाग्छ ।
