म एक पहिचान हिन प्राणी हूँ
कोख, नाता र जमिनले
मलाई हरेक सम्बन्धमा बसाइदियो
तर म केही बन्न सकिन ।
मलाई जन्माएर- हुर्काएर आमाले आफ्नो कर्तव्यले मलाई छोरो बनाइन्,
मलाई नागरिकता दिएर राष्ट्रले नागरिक बनायो ,
मैले कसैको शिर सजाउँदा म श्रीमान भए ,
प्रेमील स्पर्श बाट म बाउ भए, दिदीलाई विदाई गरेपछि म मामा भए,
अवश्य पनि म हरेक नाता हरुले बाँधिए तर म कर्तव्यले केही बन्न सकिन ।
आमा ! मैले तोते बोलिमा भनेको “म सधैं तिमिलाई स्हारेर तिम्रो सहरा बन्छु । “झुट बनिदिए
त्यो तोते बोलिमा झुट थिएन आमा तर जिम्मेवारी बुझ्दै जाँदा झुट बनिदियो ।
मैले मेरी उनकी आमासँग सुखदुःखमा सधैं साथ दिन्छु भनेर बाचा गरेर ल्याएको थिए
तर साथस्वरुप केबल आश्वासन् दिन सक्छु
परिस्थितिले त्यो बाचा पनि झुट बनाइदियो।
छोराले बाउ भनेर केबल तस्बिरले चिन्यो काखमा खेल्न पाएन,
म उसको लागी घोडा बन्न सकिन,
मेरो घुँडा उसको लागि ढयाकुस् बन्न सकेन ,
उसले मेरो काँध चडेर आकाश छुन बल गर्न पाएन,
न त भान्जालाई काँध चढाएर गाउँ डुलाउन पाए
मिठाई किनिदिएर खुवाउन पाइन
म कर्तव्यले केही बन्न सकिन ।
गरिबीले मुटुको भित्री भागमा पहिरो खसेपछि म सुटकेस घिसार्न बाध्य भए
गरिबीलाई मेटाउँदै गर्दा म केबल पैसाको श्रोत भए तर कर्तव्यले केही बन्न सकिन ।
सानोमा पढ्दै गर्दा मैले गुरुलाई मेरो देशको गौरव बन्ने छु म कहाँ अन्त फुल्ने छु भनि भन्दा गुरु मुसुक्क मुस्कुराउनु भएको सम्झन्छु,
आज त्यो मुस्कानले खुब मुटु पोल्छ
त्यो अन्योल मुस्कान आफूले भोगेको स्थिती सम्झेर थियो कि मेरो खोक्रो आँट देखेर थियो कुन्नि मैले अझै बुझिन !
तर यति बुझें, देशमा पढ्ने केबल सर्टिफिकेट निकाल्न रहेछ अनि नागरिकता पासपोर्ट बनाउन
माफ गर मेरी आमा म कर्तव्यले छोरा बन्न सकिन
माफ गर पियारी म कर्तव्यले श्रीमान बन्न सकिन
माफ गर छोरो म कर्तव्यले बाउ बन्न सकिन
म कर्तव्यले केही बन्न सकिन ।
