म थाकी सके यो जिन्दगीबाट,
म हारी सके बारम्बार।
अरुलाई रिजाउँदा म दिक्क परे,
मलाई स्वतन्त्र भै हिड्नु मन छ,
मलाई एकान्तमा जिउनु मन पर्छ।
अँध्यारोबाट डराउने म,
आज त्यही अँध्यारोमा रमाउन थालेकी छु।
चराको चिरविरसँगै मोहित हुने यो मेरो मन,
अहिले त्यही चिरविर सुन्दा ओक्का दिक्क पर्न थालेको छ।
थाहा छैन मलाई के गर्दै छु,
के म सही छु या गलत,
म आफैँ दोधारमा परेकी छु।
रङ्गीन थियो मेरो जिन्दगी,
हरीयाली थिए मेरा सपना,
सबै रङ्ग भङ्गन भइ,
अन्धकारको बादलले घेरेको छ मेरो जिन्दगी।
विन अर्थ यो आँखाबाट झरी पर्छ,
किन हो किन यो मनमा कालो बादल लागे जस्तो हुन्छ।
कस्लाई सुनाउँ म मेरो मन गर्जिएको,
पटक पटक यो आत्मा टुक्रा टुक्रा परेको।
आँसु बेच्न मिल्ने भए,
म पनि बेच्थे होला,
त्यही पैसाले मेरो लागि खुशी किन्थे होला।
यदि भाग्य लेख्ने कलम भएको भए,
कस्तो हुन्थ्यो होला है,
कसैलाई पनि एकान्तमा पसी रुनु पर्थेन होला।
संसार चल्दै छ, सबैको आफ्नै पीडा र वेदनाले,
सबैलाई पीडा आफ्नै ठूलो लाग्छ,
खै यो पनि त रिसले होला है।
खुशी बारम्बार खोसिए,
ईच्छा मर्दै गए,
अब बाँकी यही खोक्रो शरीर छ,
त्यो पनि अझ भोलि गल्दै गइरहेको छ।
मन चञ्चल थियो, अहिले स्थिर छ,
जीवन बिना गतिमा बग्दै छ।
कहिले कहाँ पुगी ठेस खान्छ,
त कहिले कहाँ पुगी बजारीन्छ।
कथा मेरो यस्तै छ,
विन कारण यो मन पोली रन्छ।
बिन अर्थ यो मन रोहिरन्छ।
– ईरा आर्याल
