निष्फिक्री फुलका डालीमा रमाउदै दुल्ने रङ्गगिन पूतली थिए म त्यो पुतली जो हरेक फुलका पत्रहरूमा आफुलाई डरका कुनैपनि लक्ष्मणरेखामा नबाधी आजाद छोडिदिन्थी ,
उसलाई कुनै पानीका फोकाहरुले दुखाउदैनथ्यो
उसलाई कुनै घामका किरणले सताउदैनथ्यो
उसलाई कुनै मुस्कानले पोल्दैनथ्यो
न त उसलाई कुनै सम्बोधनले बिझाउथ्यो
तर जिन्दगीमा कुनै बहाव आउछ
जसले अनायासै परिवर्तन ल्याउछ
मलाई अचेल अतितले खुब सताउछ
जब त्यो कालो दिन मेरो स्मरणमा आउछ
दैनिकी नै त हो मेरो उड़ने त्यस दिन पनि उडिरहेकी थिए
सपना बिपनाका अनेक तरङ्ग चुमिरहेकी थिए
हो ! अनायसै थियो त्यो बहाव जसले जीवन बदलीदियो
रसनै निमोठिने गरी जीवन कसैले निचोरीदियो
थोरै सुइको पाएको भए बच्ने थिए
ति पापीको फन्दामा कहा म फस्ने थिए
तर हुरीले विनाश बोकेर आउछ थाहै नदिइ
मेरो पनि जीवनमा आएको त्यस हुरीले सर्वनास ल्याएको छ सम्झन त चाहन्न तर बिर्सन पनि त सहज छैन
त्यस दिन भन्दा पहिले मलाई हातहरू प्रिय लाग्थ्यो,
स्पर्शहरु प्रिय लाग्थ्यो,
प्रेमको प्रतिक हो भन्ने आभाष जाग्थ्यो
तर प्रेमको पनि प्रकार हुदो रहेछ
विभिन्न रूप हुदो रहेछ,
त्यसैले त्यसदिनको स्पर्श बढो भिन्न भयो
किन किन त्यसप्रश्चात पूर्ण जीवन खिन्न भयो
उत्साह हिम्न मिन्न भयो
हो त्यही दिनदेखि स्पर्शको आभाष भिन्न भयो।
त्यस दिनदेखि त्यो पुतलीको पखेटा च्यातियो
पाईला बाधिन थाल्यो
मनमा अनेकौ तर्क उपतर्क खादिन थाल्यो
धामको किरणले सताउन थाल्यो
पानीको फोकाले दुखाउन थाल्यो
हिजो आज
मुस्कानले पोल्छ सम्बन्धले बिझाउछ
उम्किन नसक्ने रहेछ मन यस्ता रङ्गहरुबाट
तर्सिरहन्छ मन यस्तो उमङ्गहरुबाट
कास ति दिन म बिर्सन सकु
फेरि उही उचाइमा पुनः उड्न सकु
अफसोस
अब विश्वास गर्न लायक कोही भेट्दिन म
झस्किन्छु, तर्सिन्छु
नजिक कसको जानु? कोही आफ्नो लाग्दैन
किनकी आफ्नैबाट म लक्षित भएकी छु
आफ्नाकै कारण हरेक रङ्बाट त्रसित भएकी छु।
