जब मैले तिम्रो पेटमा लिएकि थे बास
तब मलाई सन्सार देखाउने लाग्यो तिमिलाई आस
नौ-नौ महिना कोखमा हिड्यौ बोकि बोकि
आफ्नो खाना मलाई खुवाई आफू रन्थयाै भोकि
खेल्दा खेल्दै घर आगनमा लडिहाले पनि
म भन्दा नि पहिल्यै रुन्थ्यौ चोट लाग्यो कि भनी
अन्जानमा कोहि कसैको गल्ती गर्दा मैले
दुई हात जोडी माफी माग्थ्यौ तिमी आफैले
तर पनि कुनै हालमा हार मानिनौ कैले
छोर-छोरी कै राम्रो राम्रो सोच्ने गर्थ्यौ जैले
चुहिने थियो घरको छानो लाग्दा बर्खामास
नबिउझिदै हामी ल्याई सक्थ्यौ गाईलाई घाँस
जङ्गल जादा घाँस काट्दा बिज्थे काडा कति
बनमारा र झारपात थिची लाउथ्यौ ओखती
तर पनि तिमी कैले मानिनौ नि हार
दु:ख जस्तो भएपनि भ्याउथ्यौ सारा संसार
सक्दैनथ्यौ हिड्न तिमी कम्जोर थियो खुट्टा
लाउन कहाँ मिल्थ्यो र रहर लाको जुत्ता
अभाव थियो धन पैसाको हात हुन्थ्यो खाली
घरमा भ्याई मेला जादा खान्थ्यौ साहूको गाली
तर पनि कुनै हालतमा हार मानिनौ कैले
आफू दु:ख गरि हामीलाई सुख दिन्थ्यौ जैले
सक्दैनथे बाबा गर्न थिए पेटको रोगी
यहाँ सम्म हामीलाई ल्यायौ अनेक कष्ट भोगी
कोहि कसैले वचन लाउथे भित्री मन घोची
बोलिदिन्थे तिम्रो मन दुख्ला भन्ने नसोची
तर पनि तिमिले हार मानिनौ कैले
जे भनेनी पुराईदिन्थ्यौ चाहियो भन्दा मैले
गर्थ्यौ दु:ख रातदिन हामिलाई पढाउन
कै कुरामा कमि दिनौ अरुभन्दा अघि बढाउन
किनिदिन्थ्यौ नयाँ लुगा आउँदा चाडपर्व
तिमी जस्तो आमा पाउदा लाग्छ मलाई गर्व
तर पनि तिमिले हार मानिनौ कैले
सन्तान कै राम्रो राम्रो सोच्ने गर्थ्यौ जैले
सन्तान कै भलाई मात्र सोच्ने गर्थ्यौ जैले ।
– सुसिला पराजुली