मेरो देश भयो बुख्याचा,
चरा बने सबै युवाहरु,
पखेटा फैलाएर उड्न थाले,
प्रेम र चिम्लिएका आँखा बिर्सिएर।
पराई भूमिमा चारो टिप्न,
मेरो देश भएको छ बुख्याचा।

रित्तो भयो बारी,
रित्तो भयो गाउँ,
रित्तो भयो बाटो,
रित्तो भयो देश।
शून्यताको घन्टाले उत्सव मनायो,
धुरुक्क रोयो न्याउली चरी,
पग्लिएको मन देखेर,
माछापुच्छ्रे भित्रको।

तर…
यो गोलो पृथ्वी उल्टो घुम्ने छ कुनै दिन,
मेरो देश मान्छे बन्ने छ,
चराहरू फर्किनेछन् पुरानै गुँडमा,
सम्झिएर प्रेम, खुल्नेछन् आँखाहरू।

पखेटामा मातृत्वको हावा भरिने छ,
जमिनले पाउनेछ पुराना पैताला,
बारीमा बज्रिनेछन् पुराना हातहरू,
नयाँ अर्थतन्त्रको बिरुवा उम्रिनेछ।

सिँचाइका निम्ति पसिनाको कुलो पाएर,
फेरि भरिने छ त्यो बारी,
फेरि भरिने छ त्यो गाउँ,
फेरि भरिने छ त्यो बाटो,
फेरि भरिनेछ देश।

शून्यता मेटिनेछ,
र उज्यालो दिनको तातो घडीले उत्सव मनाउने छ।
तब मुसुक्क मुस्कुराउनेछ डाँफे,
सगरमाथाको अग्लिएको शिर देखेर,
र मेरो देश मान्छे बन्नेछ।