म भुल्न सक्दिन तिम्रो त्यो मिठो हाँसो,
जसले मेरो दिनहरूमा रङ्ग भरेको थियो।
तिम्रा ती आँखाहरू, जसमा सपना साँचेर हेर्थ्यौं,
आज पनि तिनीहरू मेरो मनको आकाशमा झल्किन्छन्।
केवल क्षणभरका लागि भए पनि, ती स्मृतिहरू सधैंभरि बसिरहन्छन्।
म भुल्न सक्दिन तिम्रो त्यो पहिलो स्पर्श,
जसले मेरो हृदयमा कम्पन भरिदिएको थियो।
तिम्रा ती शब्दहरू, जसमा बाँच्ने साहस थियो,
जसले मलाई हरेक चुनौतीमा उभिन सिकायो।
आज पनि तिनै शब्दहरूले मेरो मनलाई थामिरहन्छन्।
म भुल्न सक्दिन ती बाचा र तिनका साक्षी चन्द्रमा,
जसलाई सधैं हामीले साथमा हेर्ने गथ्र्यौं।
तिम्रो त्यो मायालु आँसु, जुन विदाईको क्षणमा झर्यो,
जसले मेरो मनलाई पनि रसाए जस्तै गरायो।
ती भावना अझैपनि मेरो हृदयमा अमर छन्।
ती हाँसोका मिठा छालहरू, जसले दुरीलाई अर्थहीन बनायो।
आज पनि ती क्षणहरू मेरा सपनामा जीवीत छन्।
म भुल्न सक्दिन ती चिसा साँझहरू,
जहाँ तिमीले मेरो हात समाएर माया बाँड्यौ।
तिम्रो त्यो आवाज, जसले मेरो सारा दुखहरू पगाल्यो
म भुल्न सक्दिन तिमीले देखाएका ती रंगीन सपना,
जसमा हामीले जीवनको पूर्णता खोजेका थियौं।
तिम्रो त्यो अँगालो, जसले मलाई सुरक्षित महसुस गरायो,
जसले हरेक डरलाई एक झिल्काझैं उडायो।
आज पनि त्यो अँगालोको न्यानोपन मेरो यादमा ताजा छ
तिमी टाढा भए पनि, ती सम्झनाहरू मेट्न सक्दिन,
जुन तिमीसँग बितेका पलहरूमा अंकित छन्।
संसारले चाहे जतिसुकै परिवर्तन गरे पनि,
तिमी र मबीचको त्यो अदृश्य धागो म भुल्न सक्दिन।
तिमी मेरा हृदयको कुनै कुनामा सधैंभरि रहन्छौ।
– सुबोध कार्की
