त्यही एउटी आमा त हुन
जसकोलागि सन्तान कहिल्यै ठुलो हुँदैन

त्यही आमाको लागि त हो सन्तानले
आफू ठुलो भएको कहिल्यओ सोच्दैन ।

अहिले हुर्कनु भयो होला बढ्नु भयो होला
अनि अलि जिन्दगीमा केही गर्न सक्ने हुनु भयो होला
तर पनि सोच्नुस त,

आमासँग हुँदा आमाको भागको एक गास भए पनि
खान अझै प्यारो लाग्छ नि है जस्तो पहिला सानो छँदा लाग्ने गर्थ्यो,

सोच्नुस त, आमाको काखमा आफ्नो शिर राखेर निदाउन खोज्दै गर्दा अनि
आमाले कपाल चलाइदिँदै गर्दाको जस्तो स्पर्श मिल्छ कहिल्यै अरुबाट मिल्दैन नि ?
त्यहीँ बसिरहुँ त्यहीँ बच्चा भएर आमाको काखमा हराइरहुँ लाग्छ नि अझै पनि ।

सोच्नुस त, अनि जति अनि आत्मनिर्भर किन नभएको होस्
गएको छ र अझै पनि केही गर्नु पर्दा आमासँग खर्च माग्ने बानी ?

सोच्नुस त, अझै पनि आमाले नै मिलाइदिनु पर्छ अनि आमाले नै रोज्दिनु पर्छ आफूले लगाउने कपडा, उमेरले जति नै किन नभइएको होस !

अझै पनि घरमा हामी नहुँदा एकैछिन
घरमा नहुँदा कोही धेरै चिन्तित हुन्छिन त त्यो आमा नै हुन्छिन ।
यसो भन्दै गर्दा, बुबालाई चाहि अवमूल्यन गर्न खोजेको हैन नि फेरी । बुबा त आमाको साथै हुनुहुन्छ नि सँगै आइहाल्नु हुन्छ नि !

यति गर्ने आमालाई, सबैको रहर हुन्छ कि,

आमालाई नयाँ कपडा लगाएर सुकिली राख्न सकुँ
बर्षौँ दुख गर्नु भएकी आमालाई, आफूले दुख गरेर सुखमा राख्न सकुँ,

हाम्रो बारेमा सोच्दा सोच्दै खासै कतै जान नपाउनु भएकी,
खासै बाहिरी संसार देख्न नपाउनु भएकी आमासँगै
धेरै ठाउँ घुम्न सकुँ ।

यति गर्नु छ जिन्दगीमा, यति गर्नकै लागि भए
पनि बाँच्नु छ केही गरेर !
-अनिता रेग्मी